Wszystkie tego rodzaju prace artysta poprzedza researchem społecznym, którego celem jest odkrycie najbardziej traumatycznych aspektów życia w danym mieście. W krakowskiej projekcji, pierwszej, w której użył techniki wideo, Wodiczko oddał głos osobom zmuszonym do radzenia sobie z uzależnieniami, agresją w rodzinie i nietolerancją. Mównicą stała się Wieża Ratuszowa, z której publiczność mogła usłyszeć o problemach, od których zwykle ucieka. Przez połączenie gestykulacji rąk z symbolicznymi rekwizytami historie konkretnych ludzi nabierają uniwersalnego charakteru. Intencją artysty jest rozbudzenie społecznej wrażliwości oraz uwolnienie ofiar od traumy.