Krzysztof Wodiczko użył zdemobilizowanego wozu bojowego wykorzystywanego w Afganistanie i w Iraku. Zastąpił stanowisko strzelnicze projektorem o dużejmocy, mogącym wyświetlać obraz na ścianach budynków w przestrzeni miejskiej. W projekcji audiowizualnej użyto autentycznych, autoryzowanych wypowiedzi polskich weteranów wojennych oraz ich rodzin, które zostały nagrane podczas poprzedzających projekt warsztatów. Rzutnik projekcyjny częściowo przejmuje funkcję broni – słowa są odtwarzane w postaci nagrania, po czym zostają powtórzone za pomocą tekstu wyświetlanego w rytmie podkreślonym odgłosami wystrzałów z karabinu maszynowego. W czasie projekcji padają bardzo osobiste, gorzkie wyznania wdzierające się w przestrzeń publiczną dwupoziomowo – poprzez głośnenagranie dźwiękowe i wyświetlane po kilka razy duże napisy.