Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam zdjęcia z książki Lacan at the Scene autorstwa Henry’ego Bonda, z trudem utrzymywałam otwarte oczy, patrzyłam na nie spod półprzymkniętych powiek. Nie mog­łam znieść widoku martwych, torturowanych ciał ofiar. Te zdjęcia były zbyt szokujące i niepokojące. Wielokrotnie próbowałam do nich wrócić. Z czasem zaczęłam zauważać szczegóły – wnętrza pokojów, meble, zrzucone i roztrzaskane obiekty, a nawet takie detale jak filiżanka zimnej herbaty obok ciała ofiary. Czy została tam zostawiona dla ofiary przez mordercę? Akty tego rodzaju określane są mianem półświadomych prób rekompensaty i najczęściej występują w sytuacjach, gdy zabójca był blisko związany z zamordowanym. Starałam się wyobrazić sobie stan umysłu mordercy w chwili, w której jest świadomy, co uczynił (lub świadoma, co uczyniła). Czy odczuwa skruchę, a może chce powrócić do sytuacji, kiedy jeszcze „wszystko było w porządku”? Czy może chce cofnąć się w czasie, do momentu, kiedy ofiara kupiła pościel w kwiaty, żeby jej łóżko wyglądało przytulniej i przyjemniej? Te drobne detale są bolesne, zwłaszcza kiedy pomyślimy o nich jako o świadkach tragedii.

Do stworzenia tego eseju wykorzystałam ilustracje z książki wydrukowane na czarno-białym  papierze niskiej jakości. Nałożyłam na nie „te same obiekty”, które zakryły szczegóły miejsca zbrodni. Teraz wyglądają one, jakby „nic się nie stało” czy jak mogły wyglądać przed dramatcznymi wydarzeniami.

Timea Anita Oravecz (ur. 1975) – absolwentka Budapest Film Academy oraz wydziału rzeźby na Accademia di Belle Arti w Wenecji. Tworzy rzeźby, obiekty, instalacje, wideo. Tematem jej prac są często osobiste doświadczenia związane z byciem imigrantem – kwestia życia na marginesie społeczeństwa, biurokracja imigracyjna, konflikt zachodzący pomiędzy kulturowymi korzeniami a potrzebą integracji. Laureatka 88ma Mostra Collettiva Bevilacqua, Bevilacqua La Masa Foundation, Venice; DAAD Fellowship Awarded Artist; Fellowship Goldrausch Künstlerinnenprojekt art IT, Berliner Senat.