Filip Rybkowski. Teoria obłoków

Indywidualna wystawa Filipa Rybkowskiego za punkt wyjścia obiera I wojnę światową i pozycjonującą się wobec niej figurę artysty. Rybkowskiego interesują przede wszystkim kulturowe i artystyczne konsekwencje konfliktu z początku XX wieku oraz ich długie trwanie: fragmentaryzacja, rozczłonkowanie i defamiliaryzacja ciała oraz doświadczenia rzeczywistości historycznej i społecznej, nowoczesne kryzysy reprezentacji oraz męskości, jak również powojenne powroty do porządku znaczone narodzinami faszyzmu.

Rybkowski w charakterystyczny dla swojej twórczości sposób przywołuje i re/dekonstruuje klasyczne prace i modernistyczne oraz awangardowe sytuacje wystawiennicze, odtwarzając i przetwarzając lękowe doświadczenia nowoczesnego podmiotu. Prowadząc metamodernistyczny dialog z między innymi Marcelem Duchampem, Marsdenem Hartleyem, Claude’em Monetem, Władysławem Strzemińskim i Witkacym, konstruuje serię estetycznych przemieszczeń i czasowych translokacji. Za ich pomocą skupia uwagę odbiorców tyleż na powojennej rzeczywistości sprzed 100 lat, ile na latach 20. XXI wieku, w których wszyscy, chcąc nie chcąc, żyjemy.

Tytuł wystawy jest trawestacją tytułu książki Huberta Damischa Teoria /obłoku/. Obłoki są kluczową kategorią strukturyzującą narrację wystawy. Rybkowskiego interesuje zarówno zapożyczona od Damischa figura obłoku symbolizująca inność i wprowadzająca niejednoznaczność w obręb reprezentacji artystycznej, jak również rozmaite obrazy obłoków, które kilkakrotnie przywoływane są na wystawie. W końcu obłok rozumiany jako chmura obrazów jest poręczną metaforą, za pomocą której można adekwatnie opisać zbiór rozmaitych składających się na wystawę dzieł, jak i strukturę prac artysty.

Filip Rybkowski (ur. 1991) – artysta sztuk wizualnych, absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, współzałożyciel Fundacji Galerii Piana. W swojej praktyce artystycznej wykorzystuje krytyczny akt (re)konstrukcji połączony z refleksją nad politycznym charakterem gestów przywracania, odtwarzania i konserwacji. Jego intermedialne prace wykorzystują między innymi malarstwo (w tym witraż i mozaikę), rysunek, fotografię, objets trouvés, rzeźbę i instalację. Rozpoznawalnymi cechami twórczości artysty są poetyka fragmentu i palimpsestu, wszechobecne cytaty i pseudocytaty, wizualne re/dekonstrukcje oryginalnych artefaktów, zdarzeń i sytuacji. Jego prace prezentowane były między innymi w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Trafo Trafostacji Sztuki w Szczecinie, Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, Kode Art Museum w Bergen oraz Krakauer Haus w Norymberdze. W 2024 roku otrzymał nagrodę główną w konkursie Krupa Art Foundation Young Art Prize. Pochodzi ze Szczecina, mieszka i pracuje w Krakowie.