W historii sztuki polskiej Leon Chwistek zapisał się jako twórca nowych kierunków. Był filozofem i logikiem, ale równocześnie fascynował się awangardowym napięciem swoich czasów. Dysponując pełnym potencjałem intelektualno-artystycznym, czuł się zobowiązany do wpływania na kształt zachodzących przemian. Najpierw zaangażował się w ruch formistów, stając się ich intelektualnym ramieniem. Jednak formizm rozczarował Chwistka, ponieważ podporządkowanie obrazu schematycznej deformacji nie odpowiadało jego wizji świata i sztuki. Postanowił więc stworzyć własny kierunek i w ten sposób powstał strefizm. Ta hybryda filozofii i sztuki koncentrowała się na formie i kompozycji, jednak jej ukrytym założeniem było odtwarzanie wielości sensów w obrębie zdarzenia malarskiego oraz – na dalszym planie – poprawianie wyglądu świata. Rozwijając i pogłębiając strefizm, Chwistek wdał się w dyskusję z unizmem, postrzegając w nim kierunek, który każdym swoim założeniem zaprzeczał uprawianej przez niego filozofii sztuki. Posunął się nawet do tego, że jako synonim strefizmu ukuł termin „antyunizm”. Rozwinięciem strefizmu stał się motywizm. Koncepcja tego kierunku ma związek z pogłębianiem się lewicowych poglądów Chwistka, który zaczął przypisywać sztuce zobowiązania społeczne. W motywizmie skupił się między innymi na sposobie wprowadzania odbiorcy w obręb obrazu.