Marian Eile w połowie lat 70. XX wieku stworzył kilka serii fotograficznych. Najczęściej były to sytuacje aranżowane, układające się w narracje. Obok „serialu” o Pendereckich do dużych cykli należą jeszcze Napad na bal i Sceny historyczne.

Te fotograficzne opowieści są lekkie, dowcipne i momentami absurdalne  – trzy rzeczy, które Marian Eile cenił najbardziej i wykorzystywał w sposób niezwykle inteligentny. Pod spodem tej fotograficznej literatury kryją się ciche prawdy o głośnych ludziach, z którymi Eile się przyjaźnił.

Sesje z udziałem Elżbiety i Krzysztofa Pendereckich odbywały się w ich krakowskim domu. Salvadora Dalego odgrywał Włodzimierz Mancewicz, a jego żonę Anna Arvay, która również fotografowała. Powstał cykl kilkudziesięciu fotografii. Kilka z nich – z zabawnymi komentarzami – było drukowanych w „Szpilkach”.

Archiwum Mariana Eilego przekazane do MOCAK-u zawiera serie fotograficzne wykonane przez dwójkę fotografów Bogumiła Opiołę i Annę Arvay, dla czasopisma „Szpilki”, według koncepcji Mariana Eilego, a także jego rysunki, projekty, czasopisma archiwalne. Kolekcja przekazana została przez Annę Arvay i Monikę Opioła-Szargut w pierwszej połowie 2013 roku. Obejmuje negatywy zawierające 50 cykli fotograficznych, 41 odbitek fotograficznych, 23 rysunki, projekty i dokumentacje działalności Eilego oraz 214 egzemplarzy czasopism.

Marian Eile (1910–1984) – dziennikarz, satyryk, malarz i scenograf. W 1934 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Uczył się także malarstwa w pracowni Arnolda Szyfmana przy Teatrze Polskim. Od 1935 roku pracował jako dziennikarz i grafik w „Wiadomościach Literackich”. Prowadził tam rubrykę „Konkursy pana Grypsa”, w której łączył rysunek i fotomontaż z inteligentną zabawą słowną opartą na skojarzeniach. W czasie wojny pracował jako scenograf w Teatrze Miniatur we Lwowie oraz robotnik drogowy w Radomiu. W 1945 roku został redaktorem naczelnym „Przekroju” i był nim do 1968 roku. Pod jego kierunkiem tygodnik stał się jednym z głównych kulturotwórczych mediów promujących kulturę i dobry gust w Polsce oraz w krajach bloku wschodniego. W proteście przeciw antysemickiej polityce w roku 1968 wyjechał do Paryża, gdzie pracował dla dziennika „France-Soir”, w którym codziennie zamieszczał satyryczny rysunek komentujący sprawy aktualne. Jesienią 1970 roku powrócił do kraju i rozpoczął współpracę z czasopismem „Szpilki”, w którym w latach 1972–1979 prowadził autorską rubrykę „Franciszek i inni”. Pracował również jako tłumacz z języka francuskiego i scenograf, zajmując się jednocześnie własną twórczością artystyczną i malarską.